با توجه به اینکه این بنا در سال 1383 دارای ترک‌های طولی و عرضی بزرگی در اسکلت بندی خود می‌شود لذا ساکنین این ساختمان را تخلیه می‌نمایند. و هرچه اهالی محل و حتی کمیسیون ماده به شهرداری اعتراض می‌نمایند مسئولین شهرداری تهران برخلاف نص سریع قانون به وظایف خود عمل نمی‌نمایند و باعث بروز این فاجعه انسانی می‌شوند.

براساس قانون شهرداری و ماده 55 این قانون که "وظایف شهرداری" را مشخص نموده است و برطبق تبصره ذیل بند 14 اصلاحی مورخ 27/11/1345 که صراحتا ذکر می‌نماید "درکلیه موارد مربوط به رفع خطر از بناها و غیره و رفع مزاحمتهای مندرج در بند 14 شهرداری پس از کسب نظر مامور فنی خود به مالکین یا صاحبان اماکن یا صاحبان ادوات منصوب ابلاغ مهلت دار متناسبی صادر نماید و اگر دستور شهرداری در مهلت معین به موقع اجراء گذاشته نشود، شهرداری راسا با مراقبت مامورین خود اقدام به رفع خطر یا مزاحمت خواهد نمود و هزینه مصروف را به اضافه صدی پانزده خسارت از طرف دریافت خواهد کرد، مقررات فوق شامل کلیه امکن عمومی مانند سینماها ، گرمابه ها، مهمانخانه ها، دکاکین، قهوه خانه ها، کافه رستورانها، پاساژها و امثال آن که محل رفت و آمد و مراجعه عمومی است نیز می‌شود"

با توجه به صراحت این قانون و همچنین دستورالعمل‌ها و آیین نامه‌ها و بخشنامه‌های دیگر صادر از سوی شهرداری تهران کلیه مسئولیت این فاجعه به شهرداری تهران و مسئولین آن برمی گردد.
سوابق این ساختمان که در یکی از گرانترین خیابان‌های تهران در منطقه سعادت آباد قرار گرفته حکایت از تخلفات مکرر شهرداری تهران چه در زمینه ساخت و ساز و چه دادن پروانه کار و دیگر مسئولیتهای محوله دارد.

به موجب پروانه ساختمانی شماره 975/ش/502 در تاریخ 2/9/70 برای دو طبقه زیر زمین و 3 طبقه روی آن مجوز احداث بنا صادر می‌شود و در تاریخ 29/2/73 هم ، گواهی عدم خلاف به شماره 1127 برای این ملک از سوی شهرداری وقت صادر شده است .

پس از گذشت 3 سال از زمان دریافت گواهی عدم خلاف، پروانه ساختمانی به شماره 7097 در تاریخ 3/8/76 مبنی بر موافقت با احداث 5 طبقه مسکونی بر روی وضعیت موجود صادر می‌شود که پس از ایجاد بنای جدید در تاریخ 16/11/79 برای این ساختمان با کل زیربنای 70/5466 متر مربع پایان کار ساختمانی به شماره 45793 صادر می‌شود.

بر این اساس بنای مذکور که شامل 2 طبقه زیرزمین و 8 طبقه روی آن شده بود به تعداد 32 واحد مسکونی به تعدادی از شهروندان واگذار می‌شود.

با توجه به اینکه این بنا در سال 1383 دارای ترک‌های طولی و عرضی بزرگی در اسکلت بندی خود می‌شود لذا ساکنین این ساختمان را تخلیه می‌نمایند. و هرچه اهالی محل و حتی کمیسیون ماده به شهرداری اعتراض می‌نمایند مسئولین شهرداری تهران برخلاف نص سریع قانون به وظایف خود عمل نمی‌نمایند و باعث بروز این فاجعه انسانی می‌شوند.

درخواست مالکان املاک همجوار در تاریخ 29/9/86 از شهرداری منطقه 2 است که در این درخواست آن‌ها صراحتا" از شهرداری درخواست تخریب ساختمان نیمه مخروبه را داشته‌اند. رونوشتی از این درخواست هم برای مسئولان مختلف ارسال شده است .

براساس درخواست مالکین املاک همجوار نایب رئیس کمیسیون اصل نود مجلس شورای اسلامی در نامه‌ای به شماره 64865/309012939 مورخ 30/10/86 از شهرداری منطقه 2 تهران درخواست اقدام عاجل را می‌نماید ، همچنین رئیس شورای اسلامی شهر تهران نیز طی نامه 18589/160 مورخ 14/11/86 از شهرداری منطقه 2 تهران درخواست ایجاد شرایط و تمهیدات ایمنی را می‌نماید.

اکنون این سوال اساسی و مهم پابرجا مانده است که این فاجعه انسانی و خانواده‌های بی بضاعت این افراد از بازیکنان فوتبال استقلال و پیروزی کم اهمیت تر هستند که شهرداری برای آنها کمک ارسال می‌دارد اما حاضر نیست حتی گناه صددرصد قانونی خود را در این فاجعه انسانی به گردن گرفته و این خانواده‌های داغدار که فرزندان 17 تا 25 ساله خود را برای درآوردن قطعه‌ای نان که بتوانند زنده بمانند این چنین زیر آوار ببینند و شهردار تهران گناه به گردن همپیمانان بساز و بفروشی قرار دهد که با مجوز آنها این بنای مرگ 17 جوان بیگناه آراسته شده است.